Ścigacz.pl

Da się średnio, niestety jest za ciasno. Znając ułańską fantazję naszych mistrzów do trzeciego zakrętu dotarłaby połowa, a przecież nie o to chodzi. Obiekt w Lublinie, za użyczenie, którego do naszych eksperymentów bardzo chcielibyśmy podziękować Panu Waldemarowi Czerniakowi doskonale nadaje się do stawiania pierwszych, nieśmiałych kroków oraz do ćwiczenia elementów technicznych. Prawdziwy wyścig maszyną klasy Superbike byłoby jednak trudny. Na takich obiektach bardzo ciekawe byłyby wyścigi CBR125 Cup. Młodzież z pewnością wyciągnęłaby nowe nauki, a i przez dwa i pół miesiąca, gdy WMMP podróżuje po Czechach jeździliby zamiast siedzieć w domu.

Trzeba jednak szukać torów inaczej. Rozwiązaniem byłby lotniska! Tam też się wybraliśmy.

Film: Motopark Ulez

Najwspanialsza runda WMMP po odrodzeniu wyścigów w Polsce odbyła się właśnie na lotnisku w Modlinie. Deszcz padał cztery dni, osobiście używałem kaloszy z kolekcji Andrzeja Leppera, paddock był zamknięty dla postronnych (w tamtych czasach to było coś kosmicznego), wstęp był biletowany, a ludzi nawaliło tyle, że giełda AW to miękki pikuś. Tor miał szykanki, przyczepny asfalt, publika, atrakcje, telebim. Dało się? Dało! I można wrócić do tych pomysłów. Kilka lat temu kilku entuzjastów chciało to robić znów w Modlinie, rozbiło się o przysłowiowe siano i problem, który kuzyn kuzyna miał na tym dorobić. Ale można zrobić to uczciwie i nie tworzyć sztucznych kosztów. Można, a nawet trzeba doprowadzić do sytuacji, w której do powiedzenia więcej ma samo środowisko, a nie klub monopolista. Chodzi tu też o umieszczenie w Głównej Komisji Sportu Motocyklowego swoich przedstawicieli.

Jak? Są dwie możliwości.

Pierwsza jest idealistyczna, przy nastawieniu pewnych ludzi do innych, kontaktach klubowo-biznesowych itp. praktycznie niewykonalna. Ale przedstawiamy ją. Musi powstać klub-spółka, która zrzeszy wszystkich zawodników wyścigowych. Taki podmiot, który zorganizowałby chociaż jedną rundę WMMP miałby co najmniej dwanaście mandatów na naradzie środowiskowej. Tam przy kawie ustala się, kto, na kogo głosuje i z różnych dyscyplin wybieranych jest trzynastu wspaniałych. Z tego grona później Zarząd Główny, a dokładniej mówiąc Prezydium ZG wybiera ośmiu członków GKSM. Mając dwunastu delegatów na naradę środowiskową można utargować naprawdę sporo, a biorąc pod uwagę, że wszyscy zawodnicy zmieniliby barwy inne kluby straciłyby wiele głosów. Jest się realną siłą i można zadbać o swoje. Dziś, gdy zawodnicy są rozproszeni po różnych klubach, w dodatku zajmujących się różnymi dyscyplinami głos wyścigowców rozpływa się.

Druga jest realistyczna, ale znów nie spodoba się kilku osobom. Po prostu PZM musi oddać organizację wyścigów prywatnej firmie, która zdejmie z federacji wszystkie obowiązki i odpowiedzialność. Najbardziej krzyczeć będzie AW, pies ogrodnika, który sam nie chce, a innemu nie da! Zablokował podobny projekt w tym roku jako monopolista, ale te czasy się skończyły! Pianę będą bić też ci, którzy chcieliby czerpać „niebotyczne" zyski z tego interesu. Bo przecież ten, kto to zrobi „nachłapie" się jak wściekły. Niemożliwe, żeby Polak zrobił to z pasji i za uczciwą pensję, ale to jedyne rozwiązanie i wzajemne podejrzenia trzeba odłożyć na półkę.

Dla samego PZM to też wygodne. Od pewnego czasu wszystko idzie powoli w kierunku zaprzestania dofinansowania przez centralę zawodów. Przy oddaniu WMMP w prywatne ręce od razu mogłoby to nastąpić. Firma przejmująca prawa do organizacji wyścigów bierze też na siebie takie koszta jak promocja, zagwarantowanie telewizji, mediów ogólnopolskich, plakatów i innych akcji zachęcających do odwiedzania wyścigów. Kilka lat temu we Francji tamtejsze wyścigi były na poważnym zakręcie, kibiców było tak mało, że wielu łapało się za głowę. Wtedy na torze w Albi pozwolono pewnemu pasjonatowi zorganizować jedną z rund i sprawdzić jego pomysły. Do dziś każda runda odbywa się w tej formule, na trybunach jest po kilka tysięcy ludzi, a wstęp jest biletowany. Do całych rodzin dotarto przez dzieci! W piątki na wolnych treningach organizowane były wycieczki dla dzieci z miejscowych szkół. Plakaty, autografy, zdjęcia z zawodnikami. Efekt przerósł najśmielsze oczekiwania, bo większość z tych młodych kibiców w niedzielę namówiło swoich rodziców na spędzenie dnia na trybunach! Oczywiście rodzice już za swój bilet muszą zapłacić.

Prywatna firma, wzorem Dorny w MotoGP będzie decydowała gdzie odbędą się poszczególne rundy. Jeśli Poznań dalej będzie istniał i chciałby żeby tam też się to odbywało, a budowa w Pionkach wreszcie pokona wszystkie przeciwności losu dwa obiekty nie będą problemem. Czeskie wyjazdy do Brna i Mostu też muszą pozostać w kalendarzu, ponieważ zapewniają nam stały kontakt z zagranicznymi zawodnikami. Jednak WMMP to Mistrzostwa Polski i powinny odbywać się w różnych zakątkach naszego kraju. I do tego potrzebne są nam lotniska. Taki okazjonalny tor można zbudować w każdym miejscu w kraju, gdzie istnieje lotnisko, zwykle po sojuszniczej armii Związku Radzieckiego. Asfalt w dobrym stanie, porównywalny z tym na profesjonalnym torze. Może nie idealne miejsce, ale gdy się nie ma co się lubi, lubi się to co się ma. Dodatkowo można tam układać dowolne tory, nawet bardzo techniczne lub bardzo szybkie, a to pomoże w rozwoju umiejętności naszych zawodników. Konfiguracja zakrętów, ich rodzaj i sekwencje praktycznie nie mają ograniczeń. Dysponujemy już możliwościami budowy toru w dwa dni wszędzie. I to nie na wariata! Po kilku telefonach i mailach mamy dostęp do infrastruktury homologowanej przez FIM. To ważne, żeby uzyskać homologację takiego obiektu. Pierwszy na liście jest obiekt w Rykach, który dla was testowaliśmy. Właściciel Moto Parku, któremu też chcielibyśmy podziękować za możliwość realizacji materiału optymistycznie nastawiony jest do wszelkiej inicjatywy.

Koszta budowy takiego obiektu są niemałe, ale to już problem firmy biorącej na swoje barki to wyzwanie. Organizator ma przecież realne możliwości zdobycia funduszy. Wpisowe jednej rundy WMMP i Pucharów Markowych to około osiemdziesięciu tysięcy złotych. To może być za mało, ale mając prawa do WMMP można spokojnie wzorem USA, Hiszpanii czy Anglii sprzedać nazwy klas sponsorom. Transakcja wiązana, ponieważ promotor wyścigów ma nowe środki na budowę obiektu, a firma inwestująca w klasę sama z pewnością też zadba o nagłośnienie swojej inwestycji. Dodatkowo, żeby obniżyć koszta i nie rozbierać instalacji przed oficjalną rundą można organizować treningi, a tydzień po motocyklach w tym samym miejscu wyścigi samochodowe. Koszta dzielą się między organizatorów obu serii. Oczywiście promotor WMMP musi podnieść nagrody finansowe, żeby zachęcić większą liczbę zawodników do startu w klasach mistrzowskich, myślę też tu o przybyszach zza granicy.

W ten sposób możemy mieć już kilka torów w kraju, na których nawet amatorzy ścigania uczestnicząc w treningach poczują się jak na prawdziwych zawodach. Będą mogli porównać swoje czasy z czołówką WMMP, nauczyć się innych zakrętów, niż te w Poznaniu. Nasi zawodnicy też jeżdżąc na kilku torach w kraju jadąc w Świat nie będą już mieli takich problemów z przystosowaniem się do nowych warunków. Prywatna firma, która będzie musiała się wcześniej zobowiązać do nagłaśniania i promocji wyścigów wielkich kokosów nie zarobi, większość przychodów pochłoną koszta (telewizja, prasa, plakaty, przygotowanie toru, paddocku, nagrody), ale ułatwi to zawodnikom poszukiwania sponsorów, a w dalszej perspektywie i większe wpływy samej firmy. Po roku, czy dwóch gminy posiadające nieużywane lotniska, z którymi nie bardzo wiedzą, co zrobić i wysokie bezrobocie same zaproszą taką imprezę do siebie.

Przygotowując ten materiał kontaktowaliśmy się z kilkoma. Jedni myślą o wsparciu zawodników mieszkających u nich w zamian za reklamę miasta. Inne, posiadające lotniska chcą użyczyć obiekt, do kiedy go nie sprzedadzą, a inna, wielokrotnie mamiona wcześniej „kosmicznymi" inwestycjami teraz realnie stąpając po ziemi jest otwarta na rozmowy o spółce i profesjonalnym przebudowaniu lotniska na tor. Jednak położenie nowej nitki asfaltu na pasie startowym i wysypanie żwirowych poboczy, by wyrównać różnicę poziomów to koszt miliona złotych. Taką inwestycję też można podjąć odważnie tylko wtedy, gdy będzie pewne, że monopol Poznania się skończył. Na naszej drodze spotkaliśmy też władze regionalne, które same myślą o budowie prawdziwego toru, ale to pieśń przyszłości i sporo pracy. Dla tych, którzy użyczą swoich lotnisk kilka razy w roku gwarantowałoby to przypływ gotówki i zatrudnienie dla mieszkańców, o promocji gminy nie wspominając. Żadną tajemnicą jest, że większość ma środki na promocję regionu i brak pomysłu gdzie tą kasę wydać. Dopóki nie powstaną prawdziwe tory, lotniska sprawdziłyby się idealnie.