Ścigacz.pl

Mam taką teorię, że można wyglądać cool będąc na motocyklu, ale prawdziwie cool jest dopiero, kiedy wsiądziesz na Harleya. To wszystko pomimo faktu, że nigdy nie przepadałem za motocyklami tej marki, ale moje wrażenia odczarowały silniki z serii Milwaukee-Eight. Teraz w moje ręce wpadł model Breakout 117, który jest pozycjonowany jako factory custom i skradnie show wszędzie tam, gdzie się na nim pojawicie.

Moje pierwsze spotkanie z Breakoutem 117 miało miejsce w warszawskim salonie Twin Peaks i już wtedy urzekł mnie swoim kalifornijskim stylem. Drugi raz spotkaliśmy się podczas wyjazdu na obchody 120. urodzin marki i była to pierwsza testówka, jaką wybrałem w drodze z Bratysławy do Gyor, co nie okazało się zbyt dobrym pomysłem (później wam wyjaśnię dlaczego) i szybko zamieniłem się na znanego mi Street Glide ST. Teraz spotkaliśmy się po raz kolejny i... jestem nim zachwycony.

Downsizing? Nie ma takiego numeru

Choć branża samochodowa usilnie idzie w kierunku zmniejszania silników, to w przypadku motocykli sytuacja jest odwrotna. Obecnie możemy już powoli mówić o przyzwyczajaniu klientów, że normą stanie się upychanie Milwaukee-Eight 117 do "podstawowych" modeli, a dzięki dołączeniu do oferty silników 121 VVT będzie można na ich bazie tworzyć mocniejsze Touringi. Trochę jak ze Street Glide Special i Street Glide ST, gdzie ten pierwszy ma silnik 114, a drugi - 117.

Tak oto przechodzimy do pierwszego punktu programu, którym jest właśnie silnik Milwaukee-Eight 117 z dolotem Heavy Breather. Mamy tu pojemność 1923 cm3 i maksymalny moment obrotowy wynoszący 168 Nm. Moc maksymalna tego silnika katalogowo wynosi 107 KM. Do tego oczywiście jest sześciobiegowa skrzynia.

Mając wcześniej do czynienia z tym motorem, wiedziałem, że mogę się po nim spodziewać samych dobrych rzeczy i tak też było. Jeżeli chcecie, to możecie toczyć się spokojnie, żeby przechodnie i kierowcy mogli się kąpać w blasku Breakouta. Jeśli jednak macie ochotę na mały wyścig spod świateł, to Milwaukee-Eight 117 też nie będzie miał nic przeciwko. Uczucie nieskończonych zapasów przyspieszenia jest wręcz uzależniające.

Sytuacja wygląda nieco gorzej, jeśli próbuje się znaleźć neutral. Czasami przypomina to szukanie kluczyków do samochodu w damskiej torebce i nic się w tej kwestii nie zmieniło, odkąd jeździłem Street Glide ST. Co do pracy skrzyni i sprzęgła, to pomijając problemy ze znalezieniem neutralnego biegu, całość działa płynnie i gładko. Sprzęgłem operuje się na tyle lekko, że kilka razy zdarzyło mi się, że motocykl zgasł na światłach, przez co ucierpiała moja duma.

Soft nie zawsze znaczy miękki

Harley-Davidson Breakout 117 pochodzi z rodziny Softail, a więc mamy tu centralnie zamontowany amortyzator, który ma bardzo przystępnie umieszczone pokrętło do regulacji napięcia wstępnego sprężyny. Zawieszenie przednie to klasyczny teleskop. Prześwit motocykla wynosi zaledwie 115 mm, rozstaw osi - 1695 mm, a kąt pochylenia główki ramy to 34 stopnie. Do tego z tyłu jest opona o wymiarach 240/40 R18. Co to wszystko oznacza w praktyce?

Choć Breakout jest daleki od bycia miękkim, to jest też daleki od bycia niewygodnym. To ciekawe, ale po prostu jest w sam raz. Z prześwitem może jednak czasem pojawić się problem, bo zdarzyło mi się raz dotknąć spodem wąskiego progu zwalniającego. Czy Breakout skręca? Tak i nie. Przy szybszych zmianach kierunku trzeba z nim walczyć, a w ciasnych zakrętach po prostu uważać i właśnie to nie odpowiadało mi w drodze do Gyor. Z drugiej strony, długie łuki pokonuje, jakby był pociągiem jadącym po szynach. Motocykl gotowy do jazdy waży 309,8 kg, ponieważ zbiornik paliwa urósł z 13,2 do 18,9 l. Pomimo tego, nawet przepychając go na parkingu, ma się wrażenie, jakby był znacznie lżejszy.

Zaskoczeniem były również hamulce, co wcale nie jest takie oczywiste, ponieważ przy masie ok. 300 kg mamy tu jedną tarczę z czterotłoczkowym zaciskiem z przodu i jedną tarczę z dwutłoczkowym zaciskiem z tyłu. Wydawałoby się, że taka konfiguracja to pewna śmierć, ale nic bardziej mylnego. Breakout 117 hamuje bardzo poprawnie i ani razu nie miałem sytuacji, gdzie czułbym się zagrożony z powodu zbyt słabej siły hamowania. Oczywiście na pokładzie jest też ABS. Jeżeli chcecie do tego mieć kontrolę trakcji, to system jest dostępny za dodatkową opłatą.

Nie oceniaj książki po okładce

Trójkąt kierownica, kanapa i podnóżki jest tak ułożony, że przy moich 175 cm wzrostu siedziałem nieco zgarbiony i wyglądałem, jakbym jechał dowiedzieć się, gdzie jest moje 300 baniek. Jednocześnie nie odczuwałem żadnego dyskomfortu, a przecież miałem złamany kręgosłup na odcinku lędźwiowym, więc w teorii powinien pojawić się ból. Siedzenie jest duże i całkiem wygodne.

Bez obciążenia siedzisko znajduje się na wysokości zaledwie 665 mm, ale odległość pomiędzy siedzeniem i kierownicą wcale nie oznacza, że niskie osoby poczują się komfortowo. Wysocy z kolei mogą mieć problem w postaci mocno wyeksponowanego filtra powietrza, który wystaje z prawej strony. Przed zakupem Breakouta warto się więc do niego porządnie przymierzyć. Jeśli chodzi o szerokość, to Breakout mierzy 950 mm, ale można się nim w miarę swobodnie przeciskać między samochodami.

Informacje są wyświetlane na miniaturowym wyświetlaczu LCD, który zgrabnie umieszczono w kierownicy. To patent, który Harley stosuje od dawna i sprawdza się doskonale. Można na nim podejrzeć aktualny bieg, stan zbiornika paliwa, szybko zmniejszający się zasięg, obrotomierz oraz stan licznika i oczywiście prędkość. Bardzo lubię ten minimalizm, bo dzięki temu motocykl wygląda bardzo czysto, a ja mogę się skupić na jeździe... chyba że akurat szukam neutralnego biegu, to wtedy przydaje się zestaw kontrolek umieszczony pod wyświetlaczem.

Jedyną rzeczą, do której muszę się tutaj przyczepić jest to, że miałem problem z używaniem prawego kierunkowskazu. O ile naciśnięcie lewego przycisku odbywało się bezproblemowo, o tyle w przypadku prawego musiałem odpuszczać gaz, delikatnie przesuwać dłoń w lewo i dopiero wtedy udało mi się sięgnąć przycisk kciukiem.

Krzykliwy minimalista

Harley-Davidson Breakout 117 to motocykl, który z jednej strony stara się być minimalistą, ale z drugiej - jest dyskretny jak product placement w serialu "Klan". Z jednej strony są krótkie błotniki, mały reflektor, całkiem smukle poprowadzony zbiornik paliwa, a z drugiej - ogrom chromu i wisienka na szczycie tortu w postaci 26-ramiennych felg, gdzie kolor aluminium miesza się z czarnym połyskiem. Koła mają średnicę 21 cali z przodu i 18 cali z tyłu. Takie wymiary robią wrażenie. Całość jest bardzo spójna i wygląda zjawiskowo w porównaniu z Breakoutem 114, gdzie były czarne tłumiki końcowe i czarne felgi z aluminiowym rantem. Jednymi słowy - było mniej spektakularnie.

Kiedy dowiedziałem się, że dostanę Breakouta w kolorze Atlas Silver Metallic zamiast krzykliwego Baja Orange, to odrobinę kręciłem nosem, ale szybko okazało się, że nawet w stonowanych barwach ciężko przejechać Breakoutem bez przyciągania spojrzeń osób postronnych. Kiedy Piotr z Harleya napisał mi wiadomość "Mam takiego premium sprzęta, że sobie wszyscy przy nim fotki robią", to myślałem, że mówi trochę na wyrost, ale faktycznie żaden z dotychczasowych Harleyów, na których jeździłem, nie przyciągał uwagi tak, jak robi to Breakout.