Ścigacz.pl

W świecie motocykli odwaga to nie tylko jazda na granicy przyczepności, ale także rzucanie wyzwań temu, co wydaje się fizycznie niemożliwe. Kent Shillitoe, mechanik z Australii Południowej, właśnie tak postąpił.

Kent zadał sobie pytanie, dlaczego motocykle MotoGP mimo całej mocy i technologii nadal zostają w tyle za bolidami F1 na torze. Odpowiedź? Docisk aerodynamiczny. A skoro motocykle mają go mało i w dodatku ustawionego pod kątem przechyłu, Shillitoe postanowił zbudować maszynę, która ten problem rozwiązuje raz na zawsze.

Zrodzona z czystej pasji i domowego warsztatu maszyna Kejashi - nazwana od imienia konstruktora - to nie żaden futurystyczny projekt z laboratorium, ale rzeczywisty motocykl z mocno "oryginalnym" systemem aktywnego docisku. Jej sercem jest dwusuwowy silnik o mocy 50 KM, wsadzony do ramy Hondy CB125, ale cała magia dzieje się z przodu. Tam bowiem zamiast klasycznej kierownicy i zawieszenia znajduje się stalowa klatka z absurdalnym, przesuniętym układem kierowniczym, który przy skręcie wysuwa przednie koło poza oś motocykla. Daje to efekt podobny do przenoszenia środka ciężkości jak w wyczynowych trójkołowcach Can-Am, tylko z dodatkową porcją szaleństwa i matematyki.

Wrażenia z jazdy? Początkowo wszystko w tym motocyklu jest nieintuicyjne. Sterowanie wydaje się kompletnie odklejone od reszty maszyny. Ale jak mówi sam konstruktor, wystarczy przestać patrzeć, zaufać i po prostu poczuć. Wtedy podobno wszystko zaczyna działać. Motocykl sam stabilizuje się w zakręcie, pochyla dokładnie tam, gdzie trzeba, a skrzydło - które obraca się niezależnie od przechyłu maszyny - generuje realny docisk aerodynamiczny, który Shillitoe oszacował na około 60 kg przy prędkości 150 km/h.

Jeśli dodamy do tego fakt, że całość waży zaledwie 130 kg, a system zachowuje się jak dodatkowe zawieszenie w głębokich zakrętach, robi się jeszcze ciekawiej. Jedynym z minusów jest natomiast pewien opór powietrza, który ogranicza prędkość maksymalną, ale i na to są pomysły - np. aktywna aerodynamika w stylu DRS z Formuły 1.

Na razie Shillitoe testuje Kejashi na bocznych, gruntowych drogach, ale marzy mu się tor wyścigowy. Tam, gdzie liczy się każda setna sekundy, jego motocykl ma niby pokazać pełnię możliwości. Czy nadaje się do codziennej jazdy? Absolutnie nie. Czy sprawdzi się w klasycznych wyścigach? Raczej nie. A w wyścigach typu time attack czy na górskich wspinaczkach? Ja tego nie widzę, ale na pewno jest to pewna ciekawostka, chociaż nie powiedziałbym, że to prototyp, który ma szansę przedefiniować sposób, w jaki myślimy o balansie, aerodynamice i przyczepności na dwóch kołach.

Jeśli to wszystko nie wypali, zawsze można obrócić skrzydło do góry nogami i sprawdzić, czy Kejashi nie poleci.