Ścigacz.pl

Opisywana dziś historia wydarzyła się 90 lat temu - w nocy z 12 na 13 marca 1928 roku. Zawaliła się wtedy położona niedaleko Los Angeles tama St. Francis, a niszczycielska ściana wody pędziła w stronę oceanu, zabierając wszystko na swojej drodze. Zginęło ponad 400 osób, ale kilkaset kolejnych uszło z życiem dzięki Thorntonowi Edwardsowi - policjantowi na motocyklu Indian.

Wszystko zaczęło się od pewnego znanego nazwiska, nieodłącznie związanego z historią Los Angeles, doskonale kojarzonego również przez motocyklistów. Edward Mulholland, imigrant z Irlandii, był inżynierem-samoukiem, który niemal od podstaw stworzył system zaopatrujący to kalifornijskie miasto w wodę. Kiedy przybył do Los Angeles w 1877 roku, liczyło ono tylko 9 tysięcy mieszkańców, a wodę dostarczano tam poprzez sieć prymitywnych rowów. Mulholland zaczynał jako zwykły kopacz rowów, po godzinach uczył się jednak samodzielnie matematyki i geologii. Poznawał również zagadnienia związane z mechaniką płynów. Upór i talent pomogły mu stać się w ciągu kilku lat czołową postacią we władzach miejskich, odpowiedzialną za szereg projektów związanych z infrastrukturą wodną, stworzył m.in. słynny akwedukt, dostarczający życiodajny płyn z odległej o 375 km doliny Owens.

Mówiąc o motocyklowych skojarzeniach, mam na myśli oczywiście słynną krętą drogę Mulholland Drive, nazwaną tak od nazwiska zasłużonego dla Los Angeles inżyniera. Niestety, kariera Edwarda Mulhollanda legła (dosłownie) w gruzach, wraz z katastrofą zaprojektowanej i zbudowanej przez niego tamy St. Francis, w pobliżu miasta Santa Clarita, na północ od LA. Budowlę, która wraz z położonym za nią sztucznym zbiornikiem miała na zawsze położyć kres problemom z zaopatrzeniem aglomeracji w wodę pitną, ukończono w roku 1926. Dwa lata później, 12 marca 1928, jej twórca zdążył jeszcze dokonać osobistej inspekcji swojego dzieła, nie stwierdzając przy tym żadnych uszkodzeń. Tego samego dnia, tuż przed północą, tama runęła, a wysoka na 30 metrów ściana wody ruszyła w stronę oceanu.

W tym momencie pojawia się kolejna barwna postać, Thornton Edwards. Urodził się w wielodzietnej rodzinie w stanie Maine, a do Kalifornii przybył w celu zrobienia kariery filmowej w Hollywood. Jego wysiłki w tej dziedzinie skończyły się na kilku rolach bandytów w niemych westernach, nauczył się jednak jazdy na motocyklu i po jakimś czasie został wziętym kaskaderem. Sceny pościgów i kontrolowanych upadków odgrywał nie tylko w filmach, ale też na specjalnych pokazach dla publiczności. Kiedy założył rodzinę, zdecydował się na stabilniejszą posadę policjanta na motocyklu w mieście Santa Paula, położonym poniżej feralnej tamy St. Francis.

Pamiętnej nocy Edwards otrzymał telefon z centrali, po czym zebrał rodzinę i sąsiadów w najwyżej położonym punkcie miasta, a sam wsiadł na swojego Indiana i ruszył w szaleńczą nocną trasę po zagrożonych miejscowościach. Miał niewielki zapas czasu - główna fala poruszała się z prędkością ok. 30 km/h, a nieświadomi niebezpieczeństwa, śpiący ludzie mieszkali w tej okolicy nie tylko w miasteczkach, ale też na luźno rozproszonych farmach.

Policjant przyjął bardzo skuteczną metodę - aby nie tracić czasu, budził mieszkańców tylko co trzeciego domu, polecając im ostrzec kolejnych dwóch sąsiadów. Dzięki temu zdołał objechać bardzo duży obszar, zanim fala powodziowa, na szczęście już sporo niższa, porwała jego motocykl i zmusiła do walki o własne życie. Thornton Edwards przeżył, z jego domu zostały jednak tylko fundamenty, a ubezpieczenie nie starczyło na jego odbudowę.

Dzięki wysiłkom Edwardsa, w jego liczącym 7 tysięcy mieszkańców okręgu zginęło tylko 16 osób. Inni nie mieli tyle szczęścia - katastrofa zapory St. Francis zabrała, wg oficjalnych statystyk, 431 istnień ludzkich. Przypuszcza się jednak, że licząc z zatrudnionymi na farmach pracownikami sezonowymi, liczba ofiar przekroczyła 600.

Budowniczy tamy, Edward Mulholland wziął na siebie całą odpowiedzialność za tragedię - źle oszacował nośność gruntu pod budowlą. Nie otrzymał żadnych zarzutów kryminalnych, ale jego kariera była skończona. Zamieszkał w odosobnieniu, targany wyrzutami sumienia i zmarł siedem lat później.