Ścigacz.pl

Przebieg trasy: Zambrów, Ciechanowiec, Drohiczyn, Koterka, Czeremcha, Bielsk Podlaski, Wysokie Mazowieckie, Zambrów (łącznie około 230 km)

Któż z motocyklowych turystów, a zwłaszcza tych którzy nie jeżdżą tylko "wokół komina", nie słyszał o "Route 66"?! Dla iluż to z nich była, czy też ciągle jest, wymarzoną życiową trasą! Trasa wiodąca z Czikago (specjalnie tak napisałem) do Los Angeles. Trasa mająca prawie prawie dwa i pół tysiąca mil, czyli cztery tysiące kilometrów. Ale my tu z Polski mamy do Chicago ok. 8 tys. kilometrów i ponad 9 godzin lotu. Trochę sporo tych kilometrów, czasu i naturalnie pieniędzy. A tymczasem, jak mawiał "Kapitan z Koepenick" (niezły hosztapler pruski z początku XX w.); "kawaleria lekkim truchtem", czyli wcale nie opuszczając naszego kraju, możemy się przejechać Drogą Krajową Nr 66. Nasza 66-ka wiedzie od Zambrowa do granicy z Białą Rusią (Połowce) i jej długość przekracza niewiele ponad "sixty six", ale mil. Sprawdźmy, czy warto będzie się, tym erzacem, przejechać? 

Jeśli "Route 66", to oczywiście Harley syn Davida. Na 2 i pół tysiąca mil to oczywiście potrzebny byłby pojazd w rodzaju "Road Kinga", ale na te 66 mil, to pożyczono mi model Nighter Sportster o pojemności 900 ccm. Silnik znakomity, lecz pozycja do dłuższej jazdy trochę niezbyt wygodna. Na szczęście, moją koleżanką w trasie była Lideczka. Znakomita koleżanka i świetna motocyklistka. Wystarczyło połechtać jej kobiecą część osobowości ("takim motocyklem jeszcze nie jeździłaś !"), aby zgodziła się być amazonką na Harleyu. Ponieważ Lidka jest prawdziwą motocyklistką, więc też Harleya dosiadła nie jak te XIX-to wieczne konne amazonki, czyli bokiem, ale normalnie okraczyła go swoimi krzepkimi, ale kształtnymi udami. Tak wyruszyliśmy w trasę!

Harley i czekająca go droga

Aby jednak nie jechać tą samą drogą w te i wewte, to najpierw zaczęliśmy od Ciechanowca, który wcale nie leży przy naszej trasie. Tutaj chwilkę pogapilismy się na kształtny pałacyk oraz rozciągający się przed nami skansen z młynami, wiatrakami oraz rozmaitymi kuźniami i karczmami. Są tu też rozmaite kwietniki i zielniki oraz pawilony z machinami do uprawy pól, łąk i lasów. Jest też tu pawilon weterynaryjny z narzędziami do przywracania zdrowia najrozmaitszym zwierzętom, zarówno gospodarskim jak i domowym.

Pałacyk w Ciechanowcu

Machina gazowa przed pawilonem rolniczym

Następnie, starając się trzymać rzeczki Nurzec, a potem Bugu, dotarliśmy do Drohiczyna. To pięknie położone nad Bugiem miasteczko posiada wiele niezwykle cennych zabytków oraz prom, którym można się przeprawić na drugą stronę rzeki w kierunku na Korczew. Po niemiecko-sowieckim pakcie (Brześć 1939) granica między tymi dwoma okupantami biegła tutaj na Bugu. Sowieci, jak tylko mogli najszybciej, zaczęli ją obudowywać rozmaitymi bunkrami. Do tej pory jest tych "grzybów" w tym rejonie dość sporo. Jeden z nich zachował się u podnóża Góry Zamkowej w Drohiczynie.

Takie postsowieckie bunkry można spotkać nad Bugiem koło Drohiczyna

Przed sowieckim bunkrem w Drohiczynie

Drohiczyn. Na tle Zamkowej Góry

Przed kościołem w Drohiczynie

Ciekawe z jaką dokładnością pokazuje czas zegar słoneczny na drohiczyńskim rynku?

Z Drohiczyna skierowaliśmy się w stronę granicy z Białą Rusią w miejscowości Koterka. Po drodze mijaliśmy oczywiście te umocnione punkty oporu. A potem zapadliśmy w cień lasów, co było bardzo przyjemne, gdyż słońce właśnie tęgo dopiekało. Zanim obejrzeliśmy pomalowaną na niebiesko cerkiewkę w Koterce, dotarliśmy (prawie) do samego muru granicznego. "Deja vu" chciałoby się powiedzieć. Pamiętam bowiem takie mury między krajami Demokracji Ludowej (czyli "podopiecznych" Kraju Rad - ZSRR), a tzw. "Wonego Świata". Było to zwłaszcza między NRD, a NRF. A to się człowiek znowu doczekał!

Cerkiew w Koterce

Przy granicy z Białą Rusią

Z Koterki rozmaitymi komyszami, ale na ogół o dobrej nawierzchni, dotarliśmy do Czeremchy. Po drodze mijaliśmy oprócz sielskich krajobrazów i wsi również rozmaite cerkiewki, jako że mieszkająca tu ludność jest w większości białoruskiego pochodzenia i wyznaje prawosławie. Ponieważ to w Czeremsze zaczęliśmy naszą "Route 66", więc można powiedzieć, że było to nasze Czikago (też na "Cz"). Oryginalna amerykańska trasa wiedzie z północnego wschodu na południowy zachód i na początku wiedzie przez równinne krajobrazy. Nasza 66ka ma swój bieg z południowego wschodu na północny zachód. Syci obejrzanych dotychczas obiektów skupiliśmy się na smakach, jakie oferuje nam Droga Krajowa Nr 66. Nasz trasa też wiedzie równinami, choć z lekka pofałdowanymi. Jadąc po wspaniałej nawierzchni, mijamy obsiane pola, zielone łąki i sporo zalesionych połaci. Mały ruch na drodze i tchnący zewsząd spokojny krajobraz czyni tę jazdę naprawdę sympatyczną.  Tak docieramy i mijamy bez zwiedzania (mieliśmy go dziś sporo na dojeździe do drogi 66) Bielsk Podlaski. Jadąc podobnymi krajobrazami mijamy Brańsk i Wysokie Mazowieckie. W tym ostatnim mieście są znakomite zakłady mleczarskie, wytwórca m.in. ulubionej przeze mnie maślanki. Nie za długo docieramy do końca naszej "Route 66", czyli jesteśmy w Zambrowie. W tym mieście również zbyt wielu zabytków trudno jest się dopatrzeć, więc żegnamy się z trasą.

Cerkiew gdzieś między Koterką a Czeremchą

Czeremcha. To stąd wyruszamy na naszą Route 66

Lidka, Harley i Route 66

Zambrów. Meta Route 66

Jeszcze tylko garść wrażeń z tej przejażdżki. Ponieważ opisywana tutaj trasa tylko raz (wschód-zachód) pokonywała Drogę 66, więc oprócz wrażeń, jakie z niej wynieśliśmy, mieliśmy okazję zobaczyć sporo zabytkowych budowli i pięknych krajobrazów, nie leżących bezpośrednio przy tej trasie. Na dobrą sprawę to tylko Bielsk Podlaski oferuje jakieś interesujące zabytki na tej trasie. Po drodze zjedliśmy niezły obiadek w zajeździe w pobliżu Kleszczeli. Ponieważ jest niedaleko do granicy Unii Europejskiej, więc i straż graniczna przemieszcza się tutaj na rozmaitych pojazdach. Widzieliśmy jak, na szosie sprawdzano samochód osobowy i oglądano zawartość jego bagażnika. Nas nie zatrzymano, gdyż na każdym motocyklu siedział tylko jeden "kierownik".

Dosiadany przez doświadczoną "amazonkę" i w terenie Harley sobie radzi

Najważniejsze, że Lidka była zadowolona i nic ją nie bolało. A następnego dnia, kiedy upewniła się jakim modelem jeździła, stwierdziła do słuchawki: "Matko Boska, w życiu takim drogim motocyklem nie jeździłam!". A zatem "Amen" i zwiedzajmy naszą "Route 66".