Ścigacz.pl

Pierwsza wojna światowa ugruntowała pozycję motocykla w strukturach nowoczesnej armii. W dwudziestoleciu międzywojennym analizowano formy wykorzystania motocykli realiach minionej wojny i przygotowywano nowe doktryny.

W latach 20. wykorzystywano przeważnie jeszcze ogromne nadwyżki pojazdów pozostały po wojennej produkcji. Od drugiej połowy lat 20. rozpoczęto proces zmiany taboru motocyklowego na nowy. Motocykle wojenne ulegały zużyciu, poza tym technika szła do przodu i motocykle stawały się nowocześniejsze, mocniejsze i szybsze.

Belgia, która nigdy nie była potęga militarną, miała znaczący udział w rozwoju motocykli wojskowych w Europie. W latach 30. wśród kilkunastu niewielkich belgijskich wytwórni motocyklowych prym wiodły trzy: FN, Gillet i Sarolea.

Francja przez cały okres dwudziestolecia międzywojennego żyła w glorii zwycięstwa nad Niemcami w I wojnie światowej. Osłabiło to czujność potomków Napoleona. Zdecydowano o budowie linii umocnień (Linia Maginota) na granicy z Niemcami. W temacie taboru motocyklowego armii francuskiej opierano się na pojazdach rodzimej produkcji: Gnome&Rhone, Peugeot, Terrot, Rene Gillet.

Armia niemiecka do stycznia 1933 roku żyła w pewnym zahibernowaniu. Jej rozwój był drastycznie ograniczony ustaleniami i decyzjami zwycięzców I wojny (Traktat Wersalski). Rezerwy ludzie "zmagazynowano" w organizacjach paramilitarnych, sportowych, społecznych. We wspomnianym styczniu 1933 roku do władzy doszedł Adolf Hitler i wszystko zaczęło się dynamicznie zmieniać. W 1935 roku Hitler oficjalnie odrzucił ograniczenia traktatu wersalskiego i rozpoczął szybką rozbudowę armii. Ciekawym wątkiem tej historii jest "Plan Schella", ale temu poświęcę oddzielny artykuł. W drugiej połowie lat 30. armia niemiecka posiadała na etatowym wyposażeniu motocykle: Ardie, BMW, DKW, NSU, Phanomen, Triumph (TWN), Victoria, Zundapp.

Do początku lat 30. nasza armia używał głównie motocykli amerykańskich i angielskich. W 1933 roku ruszyła produkcja CWS M111 (Sokół 1000), trzy lat później rozpoczęto wytwarzanie Sokołów 600 i te motocykle stały się podstawą transportu wojskowego. W wojskowych szkołach kierowców używano też małych motocykli MOJ 130.

Choć pierwsza wojna światowa się skończyła Anglicy cały czas musieli utrzymywać swoją armię w pełnej gotowości. W ich licznych i rozległych koloniach zamorski często dochodziło do lokalnych niepokojów. W dwudziestoleciu międzywojennych, w dziedzinie motocykli, armia brytyjska była chyba najbardziej nowoczesna. Z drugiej strony był to kraj o wysokiej kulturze technicznej. Tak jak prawie każdy, Anglicy używali motocykli rodzimej produkcji: AJS, Ariel, BSA, Norton i kilku innych marek.

Włosi mieli bardzo rozbudowany przemysł motocyklowy, ale jakoś nie rwali się do walki. Nie czuli do tego przekonania, tak jak np. Niemcy. Żołnierze włoscy dosiadali rodzimych motocykli: Benelli, Bianchi, Gilera, Moto Guzzi, Sertum.

Powszechną tendencją na świecie, w doborze motocykli dla wojska, była trwałość i prostota konstrukcji. Najlepiej widać to na przykładzie armii brytyjskiej. Włosi wyłamywali się z tego nurtu. Ich motocykle były finezyjne konstrukcyjnie.

Związek radziecki, choć była to potęga militarna, w dziedzinie motocykli wyglądali słabo. Ich rodzime fabryki produkowały dla wojska kilka modeli motocykli IŻ i L, dużego widlaka PMZ-A-750 oraz jednocylindrowego, dolnozaworowego TIZ-AM-600. Głównym problemem tych motocykli był ich zatrważająco niska jakość.

Za oceanem armia Stanów Zjednoczonych bazowała na rodzimych motocyklach Harley-Davidson i Indian.

W mniejszych krajach także starano się, aby armia danego państwa posiadał głównie motocykle własnej produkcji, np. Czechosłowacja - CZ, Jawa, Ogar. Dania - Nimbus. Japonia - Rikuo, Asahi, Megura, Cabton, Kyoha.