Ścigacz.pl

Pani Jaworowicz nie potrafiła ukryć rozczarowania, że motocykliści okazali się normalnymi, kulturalnymi ludźmi

Zgodnie z naszą wcześniejszą zapowiedzią odbyła się dziś realizacja „Sprawy dla reportera" poświęcona śmierci Maćka Zawiszy. Niestety z ubolewaniem muszę stwierdzić, że przebieg wypadków w trakcie kręcenia materiału nie napawa optymizmem, jeśli chodzi o przebicie się z tą bulwersującą sprawą do świadomości opinii publicznej.

Na spotkanie stawiło się kilkunastu motocyklistów. Jak na porę roku i fakt, że mówimy o zwykłym dniu roboczym, wynik był moim zdaniem całkiem niezły. Niestety niesmak prowadzącej Elżbiety Jaworowicz wywołał fakt, że poza jednym wyjątkiem przybyli oni bez motocykli. Zalegający śnieg i zimowa grudniowa sceneria okazały się nie być wystarczającym usprawiedliwieniem. W toku dyskusji pani Jaworowicz nie potrafiła ukryć rozczarowania, że motocykliści okazali się normalnymi, kulturalnymi ludźmi, a nie bandą dzikusów domagających się z maczetami w ręku odwetu, a przynajmniej prawa do samosądu. Nie pomogły pokrzykiwania i pretensje pod adresem zebranych. „Niestety" z ich ust nie udało się wydusić krzyków, pomówień, oskarżeń, wyreżyserowanego płaczu i pokazowej dramaturgii, tak aby dodać pikanterii całej sprawie. Zgromadzeni na miejscu śmierci Maćka członkowie rodziny oraz obecni motocykliści po prostu domagali się sprawiedliwości i odzyskania wiary w zrujnowane przekonanie, że żyjemy w państwie prawa. Okazuje się, że de facto bezkarne zabicie drugiego człowieka, w biały dzień, na oczach świadków, nie jest w Polsce godne uwagi. Wystarczy tylko być dobrze sytuowanym, uzbroić się w dobrego adwokata i zdobyć wyssane z palce „ekspertyzy" zaświadczające o niezbitej winie „dawcy".

Reszta spotkania to w wykonaniu pani redaktor nieudolne próby odgrzewania ludowych zabobonów o motocyklistach wariatach, jeżdżących 300 na gumie, obowiązkowo ze struną zawiniętą na szyi. Jako, że z oczywistych powodów temat nie został „podchwycony" przez zebranych, nagranie szybko dobiegło końca.

Dla mnie osobiście to smutne, że nawet dla telewizji, tytułującej się „publiczną" jesteśmy interesujący jako grupa społeczna tylko i wyłącznie w jednym kontekście: dzikusów, przestępców, piratów drogowych, tudzież ludzi z poważnymi zaburzeniami zdrowego rozsądku. Gdy domagamy się sprawiedliwości, przestajemy być interesujący. Co najwyżej zasługujemy na komentarz, że „widocznie sobie zasłużyliśmy".

Nie oglądam TVP i nie płacę abonamentu. Po spotkaniu z panią Jaworowicz utwierdziłem się jedynie w postanowieniu, że żadnej z tych rzeczy nie będę robił tak długo, jak telewizja teoretycznie publiczna kieruje się w swych działaniach nie interesem społecznym, a prymitywnymi słupkami oglądalności.