Ta witryna używa plików cookie. Więcej informacji o używanych przez nas plikach cookie, ich zastosowaniu
i sposobie modyfikacji akceptacji plików cookie, można znaleźć tutaj
oraz w stopce na naszej stronie internetowej (Polityka plików cookie). Nie pokazuj więcej tego komunikatu.
Komentarze 107
Pokaż wszystkie komentarzeMyślę, że niektórzy ludzie nabywają rozsądku dopiero po pierwszej kraksie, ja tak miałem, jako szczeniak z MZ150 po sporej przerwie przesiadłem się na XJ600S, nowa z salonu, dzięki pomocy Rodziców (na studiach nie było mnie stać). Po 3 miesiącach wracałem z pubu po północy w centrum Warszawy, wjechał we mnie jakiś starszy pierdziel z drogi podporządkowanej, bo podobno nie zauważył. Tere fere, ale co tam. Jemu nic, ja do szpitala, zerwane oba więzadła w prawym kolanie brzmiało jak wyrok. Przeszedłem, jak inni, swoją gehennę, 3 operacje, najpierw państwowe placówki, potem, po pseudo operacjach różnych znachorów z "renomowanego szpitala", moi kochani załamani Rodzice wysupłali co mieli i trafiłem do prywatnej kliniki - Carolina Medical Centre, dr. Robert Śmigielski (polecam szczerze, jak odłożyłeś co nieco i nie chcesz by kroili Cię budżetowi), poskładali mnie i dalej na wieloletnią rehabilitację, ponowna nauka chodzenia, odbudowa mięśni, itd. To było w 1998, dziś Rok Pański 2012, minęło 14 lat, rehabilituję się już w domu, ale nadal i tak do końca życia. Z jednym więzadłem da się normalnie żyć, pracować, jeździć i mieć dzieci, może już nigdy nie pobiegnę w sztafecie, ale to pryszcz. Wiem, inni maja dużo gorzej. W 1999, jeszcze w trakcie rehabilitacji, ponownie wsiadłem na moto, tym razem spokojniejsze, DragStar 650, przejechałem ponad 55 tys. km w prawie 10 lat, bardzo przeciętnie 60-80 km/h; obawiając się każdego zakrętu, każdej krzyżówki, każdego auta, deszczowej pogody i mnóstwa innych rzeczy. Klakson stał się moim najlepszym przyjacielem, a przyjemność, taka ludzka frajda, z jazdy spadła o ok. 80%. Po 10 latach przesiadłem się, na TDM900, nie dlatego, żebym chciał mieć litra (prawie litra tutaj), ale żeby było wygodnie. Tylko tyle, żeby noga wygodnie leżała na podnóżku. Tak po prawdzie to super wygodny sprzęt, ale za szybki, za mocny, za zrywny. Czuję moc w silniku, przyspieszenie i się obawiam. Ten respekt przed maszyną, jej dużą masą, środkiem ciężkości, gabarytami jak zapakuję kufry. W wyobraźni widzę siebie w rozmaitych "ciekawych" sytuacjach po odkręceniu manetki. Nie odkręcam więc, odpuszczam. I nadal jeżdżę 60-80, pomimo że tak, wiem, moto pojedzie ponad 200. Czasem czuję jakbym jechał 50-tką. Raz odkręciłem do 150/h, ale już od setki zaświeciła się lampka. Nie warto, dla tej jednej chwili, pozbywać się przyjemności nawijania, wolno tez jest przyjemnie i chyba choć trochę bezpieczniej. Sorry, że nieskładnie może, ale.. też kupiłem litra (prawie) i nie odwijam i wiem że nie będę. Nie tylko to nie kręci, ale po prostu ręka sama nie chce. Potrzebowałem poważnej kraksy, z wizją wózka (inwalidzkiego), śmierci na drodze, załamanych Rodziców, współczujących Przyjaciół, żeby zrozumieć, przejrzeć na oczy, wyobrazić sobie... Pozdrawiam wszystkich, szczególnie tych co przez brawurę stracili kogoś, ale i którzy jak ja dostali drugie życie, drugą szansę. Obyśmy jej nie zmarnowali, przyjaciele :).
OdpowiedzTo powinien przeczytać KAŻDY.
Odpowiedz