Ścigacz.pl

Kiedy zobaczyłem jak "Wzorek" podjeżdża na umówione spotkanie Hondą CB 750 Four, coś drgnęło w mojej duszy. Ten motocykl to kamień milowy. Kiedy po raz pierwszy wyjechał na szosy, motocyklowy świat się zmienił. Nastała nowa era. Nic już nie było tak jak dawniej.

Widok starej Hondy przywołał wspomnienia: znów jestem siedemnastolatkiem, zdobywam pierwsze szlify na WSK 125 Lelek. W Polsce trwa w najlepsze epoka Edwarda Gierka, a mnie marzy się kariera kierowcy wyścigowego. Jest słoneczny majowy dzień, przed stadionem X-Lecia odbywa się motoryzacyjny piknik z okazji którejś tam rocznicy zakładów WSK. Główną atrakcją dnia są wyścigi motocyklowe. Trasa wiedzie częściowo ulicami, częściowo parkowymi alejkami wokół stadionu. W roli gości specjalnych zaproszonych dla uatrakcyjnienia imprezy występują motocykliści z klubu "Skorpion". Wszyscy dosiadają nowoczesnych, ciężkich motocykli zachodnich. Wśród nich są dwie Hondy CB 750 Four. Wspaniałe, potężne, głośne i szybkie. Mogłem napatrzeć się do woli, chłonąć to niezwykłe mechaniczne zjawisko wszystkimi zmysłami. Nie potrafię w pełni oddać tego, co wtedy czułem, ale kiedy wróciłem do domu i spojrzałem na swoją "wuechę" to… Myślałem, że porąbię ją siekierą…

W krajach zachodnich motocykl ten nie budził aż tak skrajnych emocji, ale również tam rozpalał silne namiętności. Hondę CB 750 Four zaprezentowano na salonie motoryzacyjnym w Tokio jesienią 1968 roku, gdzie spotkała się z niezwykle entuzjastycznym przyjęciem. Motocykl projektowany był głównie z myślą o eksporcie, a pierwszym rynkiem na celowniku Hondy był rynek amerykański. Amerykańscy motocykliści zawsze preferowali motocykle o dużej pojemności, a Honda, choć dała się już poznać jako producent nowoczesnych  i niezawodnych maszyn, nie miała asa w rękawie w postaci dużego motocykla. CB 750 Four miał zmienić ten stan rzeczy i zmienił. Był to pierwszy japoński motocykl z silnikiem o pojemności 750 ccm. Wszystko było w tym motocyklu nowe. Po raz pierwszy maszyna o tej pojemności miała silnik czterocylindrowy zasilany czterema gaźnikami. W konstrukcji CB750 Four wykorzystano doświadczenia zdobyte przy konstruowaniu motocykli wyścigowych Grand Prix. Silnik Hondy CB 750 rozwijał moc 67 KM, a więc był mocniejszy nie tylko od konkurencyjnych maszyn klasy 750. Nawet Harley-Davidson o pojemności 1300 ccm mógł pochwalić się mocą 66 KM, a więc mniejszą. CB 750 szybko stał się hitem w USA. Chwilę później motocykl ten zaczął podbijać rynek europejski. Amerykanie cenili w Hondzie dużą moc i komfort, europejczycy zaś sportowe osiągi i technikę, która dotąd dostępna była jedynie w motocyklach wyścigowych, ewentualnie w ekskluzywnych włoskich maszynach MV Agusta, które produkowano w znacznie mniejszych ilościach i sprzedawano za znacznie większą cenę. Honda CB 750 Four biła wszystkich konkurentów pod względem osiągów. Motocykl rozwijał prędkość 200 km/h, a pierwszą setkę osiągał przed upływem 6 sekund. W tamtych latach rozpalało to wyobraźnię wszystkich motocyklistów. Poza tym japoński motocykl był w pełni wyposażony - miał rozrusznik elektryczny, kierunkowskazy, lusterka i był pierwszą maszyną wyposażoną w hydrauliczny hamulec tarczowy. Honda miała jeszcze jeden bardzo istotny atut - przed jej pojawieniem się na rynku, każdy kto szukał szybkiego motocykla, kupował angielskiego Triumpha lub Nortona, a to oznaczało duże wibracje, wycieki oleju i problemy z elektryką. Czas poświęcony na dłubanie w garażu, właściciel Hondy spędzał czerpiąc przyjemność z jazdy. Dzięki Hondzie w bogatych społeczeństwach Zachodu, gdzie samochód stał się ogólnodostępnym dobrem, ludzie na nowo odkryli uroki motocykla. Jazda na szybkiej nowoczesnej maszynie dodawała prestiżu. Motocykl wybierało się nie z konieczności, lecz z chęci zaznania emocji za kierownicą szybkiego jednośladu. Powodzenie Hondy 750 Four wywołało nowy boom na rynku, wyciągnęło całą branżę z letargu i spowodowało niespotykany wcześniej rozwój konstrukcji w kierunku coraz większych mocy i coraz bardziej wyśrubowanych osiągów. Od tego czasu, po dzień dzisiejszy, maszyna z czterocylindrowym silnikiem umieszczonym w poprzek pozostaje synonimem japońskiego motocykla.

Nic dziwnego więc, że w dzisiejszych czasach Honda CB 750 Four i jej wcześni następcy doczekali się statusu cenionych klasyków. Wraz z powrotem popularności Café Racerów, również wielu customizerów odkrywa na nowo uroki starej, poczciwej "Forki".

Jednym z takich entuzjastów jest Adam Banaszek "Wzorek". Ma on w swojej kolekcji klasycznych "japsów" trzy "Forki". Jedną z nich kupił już przerobioną na choppera. Modyfikacje polegają gównie na przedłużeniu widelca bez zmiany kąta główki ramy. W Japonii jest bardzo modny obecnie styl funny chopper i są tam poddawane przeróbkom w tym klimacie przede wszystkim maszyny made in Japan.  Honda "Wzorka" odpowiada właśnie kanonom tego stylu. Długi widelec, chudziutka kanapa, wysoka kierownica i lusterko  montowane w fikuśnym miejscu. Z czysto technicznego oraz jeździeckiego punktu widzenia taka przeróbka jest ryzykowna. Jednak tak właśnie w latach siedemdziesiątych budowano pierwsze choppery. Na takich sprzętach jeździli ówcześni rockersi zainspirowani amerykańskimi filmami. Ponieważ Harleye były wówczas rzadkim zjawiskiem na starym kontynencie, przerabiano szybkie motocykle japońskie. Liczył się indywidualny styl i wrażenie, jakie wywoływały te maszyny na postronnych obserwatorach. Chopper "Wzorka" ma wartość historyczną, bo oddaje klimat tamtych lat. "Wzorek" wymienił w tej Hondzie kierownicę, kanapę, dołożył kilka własnych dodatków, a niektóre elementy po swojemu "postarzył". Świadectwem epoki, z której pochodzi ten chopper, są również charakterystyczne żebrowane dekle na silniku, korki w pokrywie rozrządu oraz ozdobne nakrętki mocujące "czapkę" głowicy. Na zmienione własności prowadzenia tej Hondy jej właściciel nie narzeka, bo wykorzystuje ją do relaksującego cruisingu, kiedy najdzie go ochota, by poczuć klimat Easy Ridera. Sprzyja temu elastyczny silnik, którego brzmienie jest znacznie bardziej głębokie i basowe niż współczesnych czterocylindrowców.

Kolejne dwie "Forki" ze stajni "Wzorka" to późniejsze modele F2, które zadebiutowały w 1976 roku. Motocykle te miały dwie tarcze hamulcowe z przodu i jedną tarczę z tyłu. Silnik malowano w nich na czarno, a zamiast stosowanego wcześniej układu wydechowego z czterema oddzielnymi tłumikami wprowadzono układ 4 w 1. Oba motocykle zmodyfikowano w klimacie bratstylowym. To nurt customizingu nawiązujący do lat 60. Ogólne założenia tego stylu są takie, że motocykl musi być oldschoolowy i minimalistyczny, zredukowany do niezbędnego minimum. W nurt ten wpisują się bobbery (jednak bez przeróbek na sztywną tylną część ramy), café racery i scramblery tworzone na praktycznie dowolnej bazie. Czarna Honda "Wzorka" jest czymś na kształt café racera. Tył motocykla został obniżony poprzez usuniecie tylnego błotnika i posadzenie na ramie szczątkowej cieniutkiej kanapy. Z przodu pojawiła się sportowa kierownica w kształcie zbliżonym do litery M. Tego typu kierownice były w latach 70. bardzo popularne wśród motocyklistów, którzy lubili szybką jazdę. Poza tym Honda została pozbawiona bocznych osłon. Z tyłu ma dwie malutkie oldschoolowe lampki, a tablicę rejestracyjną umieszczono z boku. Niezłą robotę w odmienionym wizerunku maszyny robią terenowe opony z agresywnym bieżnikiem, a układ wydechowy został stuningowany przez amputację tłumika i zastosowanie owijki. Niebieska Honda dla odmiany reprezentuje styl zbliżony do dirt trackera. Zastosowano tu podobny jak w czarnej maszynie patent obniżający tylną partię pojazdu.  Motocykl ma  szczątkowe oświetlenie. Zmieniono zbiornik paliwa, oryginalne zegary zostały usunięte, do górnej półki przymocowano jedynie mały prędkościomierz. Ogólnie rzecz biorąc trudno powiedzieć, by motocykle "Wzorka" były szczególnie rozpieszczone połyskliwymi powłokami. "Wzorek" powtarza, że piękne jest to co najbardziej naturalne i nie maskuje na swoich motocyklach upływającego czasu. Purystyczny entuzjasta klasycznej motoryzacji zapewne patrzyłby na nie z niesmakiem, ja jednak dostrzegam w nich czar uroczych "obrzynów", rzucających wyzwanie tradycyjnej błyszcząco - chromowej estetyce.