Ścigacz.pl

Odkąd miałem dostęp do motocykli światowych marek (w moim przypadku od 1988 roku) zawsze byłem zafascynowany postępem technicznym. Każdy nowy model jaki pojawiał się na rynku był lepszy od poprzedniego i każdy fascynujący. Dlatego też twierdzenia typu "kiedyś było lepiej" traktowałem jako zrzędzenie starych zgredów i malkontentów. Ostatnio jednak zetknąłem się z motocyklem, który nieco zachwiał moją wiarą w postęp. Poznajcie Hondę CB 125.

Maszyna, którą uwieczniłem w obiektywie pochodzi z lat 70. i ma klasyczną linię, podkreśloną starannym eleganckim wykończeniem, charakterystyczną dla motocykli japońskich z tego okresu. Widok podobnej maszyny zawsze wywołuje u mnie radosne przyspieszenie tętna, bo przywołuje wspomnienia z początków mojej fascynacji motocyklami, a więc z czasów, kiedy całe dorosłe życie było jeszcze przede mną.

By poznać charakter tej małej, ale pięknej maszyny trzeba cofnąć się w czasie jeszcze bardziej, a więc do 1959 roku, kiedy Honda wypuściła sportowy model CB 92 Benly. Na tle ówczesnej europejskiej konkurencji była to maszyna niezwykle zaawansowana technicznie, a mówiąc precyzyjniej, miała niezwykle nowoczesny napęd. Podwozie motocykla nie było niczym nadzwyczajnym, bowiem silnik zawieszono w otwartej ramie wykonanej z tłoczonych profili stalowych. Przednie koło prowadził również blaszany widelec z krótkim wahaczem pchanym. Podobną konstrukcję podwozia można było spotkać choćby w motocyklach NSU. Jednak silnik Hondy na tle konkurencji prezentował się jak szwajcarski zegarek w porównaniu z czasomierzem radzieckiej produkcji. Jednostka napędowa Hondy o pojemności 125 ccm była czterosuwowym twinem z napędzanym łańcuchem górnym wałkiem rozrządu. Przy stopniu sprężania 8,6:1 mały twin osiągał moc 11,5 KM przy - uwaga - 9 500 obr./min. Tak szybko nie kręcił się wówczas żaden seryjnie produkowany silnik motocyklowy! Dzięki niemu motocykl ważący 120 kg mógł rozpędzić się do 115 km/h. Niby nie jest to prędkość zawrotna, a pamiętajmy że mowa tu o stodwudziestopiątce, a motocykle tej klasy pojemnościowej przeznaczone są dla tych, którzy dopiero stawiają swoje pierwsze kroki w motocyklizmie i właśnie przesiedli się z motoroweru, który z reguły nie przekracza 50 kmh. CB 92 produkowano do 1964 roku systematycznie go ulepszając. W późniejszych wersjach moc podniesiono do 15 KM, co osiągnięto przez zwiększenie stopnia sprężania do 10:1 oraz obrotów mocy maksymalnej do 10 500 obr./min. Pomogło również zastosowanie gaźnika o większym przelocie. Motocykl uległ też odchudzeniu do 109,8 kg, dzięki czemu mógł rozpędzić się do 130 km/h, co pozwalało mu swobodnie konkurować z maszynami o dwukrotnie większej pojemności. W najbardziej sportowej wersji CB 92R produkowanej w latach 1961-62 moc wzrosła do 16 KM, co jednak nie wpłynęło na zwiększenie prędkości maksymalnej.

By lepiej uzmysłowić sobie wydajność małego silnika Hondy wystarczy przeliczyć jego moc  z litra pojemności. Otrzymamy wtedy 128 KM, a mówimy o silniku z wczesnych lat 60.! O ambitnym podejściu japońskich konstruktorów świadczy również fakt, że mała Honda posiadała elektryczny rozrusznik i kierunkowskazy, a w trosce o uzyskanie niskiej masy motocykla bębny hamulcowe wykonano z magnezu.

Następcą CB 92 był CB 125 K wprowadzony do produkcji w 1965 roku i produkowany do 1976. Jeśli chodzi o silnik, to tu już większych zmian w stosunku do poprzednika nie było. W układzie zasilania w miejsce jednego gaźnika pojawiły się dwa. Od 1969 roku w skrzyni biegów przybyło piąte przełożenie. W ciągu dziesięciu lat produkcji CB 125 moc silnika utrzymywała się niezmiennie na poziomie 15 KM. CB 125 miał jednak zupełnie inne podwozie niż jego poprzednik. Ramę z prasowanych profili blaszanych zastąpiła rama rurowa a w miejsce blaszanego widelca z krótkim wahaczem pchanym zastosowano widelec teleskopowy. Zmiana kształtu kierownicy i elementów karoseryjnych to już kosmetyka. Te elementy stylistyczne zmieniano zresztą kilkukrotnie w ciągu historii modelu. W początkowych wersjach CB 125 miał ramę otwartą. W 1969 roku ramę przekonstruowano i od tego czasu miała ona postać zamkniętej ramy kołyskowej z pojedynczą rurą biegnącą od główki do przedniego węzła mocowania silnika, gdzie rama się rozwidlała, tak jak można to zobaczyć na zdjęciach prezentowanego motocykla. Oprócz drobnych kosmetycznych zmian jakie wprowadzano w toku produkcji modelu istotną nowością było wprowadzenie hamulca tarczowego w przednim kole. Hamulec ten nie był jednak, jakbyśmy się dziś mogli spodziewać, hydrauliczny lecz był sterowany linką. Pojawił się w modelu z 1974 roku.

Jeśli chodzi o osiągi to CB 125 nie był już rewolucyjny jak jego poprzednik, ale wciąż trzymał bardzo dobry poziom, świadczący o kompetencji i odwadze japońskich inżynierów. Waga motocykla wahała się od 118 do 127 kg w zależności od modelu. Mała Honda mogła osiągnąć prędkość maksymalną od 115 do 125 km/h, co jest godnym wynikiem jeśli chodzi o klasę 125 ccm

A co Honda ma w tym temacie do zaoferowania dziś? Po pierwsze, żaden z oferowanych modeli nie ma silnika dwucylindrowego. Moc maksymalna: CB 125 F: 10,9 KM, CB 125 R: 15 KM, MSX 125 Grom: 10 KM, Monkey 125: 9,4 KM, ST 125 Dax: 9,4 KM. Prędkość maksymalna żadnego ze współcześnie oferowanych modeli nie przekracza 105 km/h, a w większości przypadków nie osiąga nawet poziomu 100 km/h.

To gdzie jest ten postęp, ja się pytam!