Honda CB 77 Superhawk i CL 77. Pierwszy sportowy model, który zagroził markom z Europy
Bez wątpienia model CB 750 Four Hondy, był przełomowym w historii motocyklizmu, ale Honda rozpoczęła swą eksportową ofensywę znacznie wcześniej. Wielu znawców tematu uważa Hondę CB 77 Superhawk za pierwszy sportowy model japońskiego producenta, który zagroził pozycji uznanych europejskich producentów i wyznaczył trendy w budowie nowoczesnych motocykli na całe dziesięciolecia.
CB 77 Superhawk był produkowany w latach 1961-67 i był maszyną o sportowym charakterze zaprojektowaną tak, by przypodobać się gustom europejskich motocyklistów. Superhawk wywodził się z turystycznego modelu C77, ale miał zupełnie inne podwozie i inną stylizację. W C77 czuło się jeszcze klimat lat 50. Motocykl miał barokowe kształty, ciężką sylwetkę, ramę wykonaną ze stalowych wytłoczek i również blaszany widelec z krótkim wahaczem pchanym. Taka maszyna mogła uchodzić za elegancką w latach 50, ale już w następnej dekadzie jej stylizacja trąciła myszką i była, jak byśmy to dziś powiedzieli, dziaderska. Dlatego też w CB 77 zastosowano otwartą ramę z rur stalowych, która pięknie odsłaniała nowoczesny silnik. Motocykl miał widelec teleskopowy, wąską sportową kierownicę, wąskie błotniki i ogólnie prezentował się tak, że żaden młody entuzjasta motocykli nie mógł przejść obok niego obojętnie. Dopełnieniem sportowego klimatu był umieszczony w obudowie reflektora zestaw "zegarów" z prędkościomierzem i obrotomierzem. Dwucylindrowy rzędowy silnik z pojedynczym wałkiem rozrządu w głowicy miał pojemność 305 ccm. W porównaniu z ówczesną europejską konkurencją to niby niewiele, ale japoński silnik osiągał swą maksymalną moc 28 KM przy 9000 obr./min, a tak wysoko nie kręcił się żaden europejski silnik. Moc jaką generował japoński twin też nie była jakoś rekordowo wysoka, ale wystarczająca, by ważący 159 kilogramów (na sucho) Superhawk osiągał prędkość maksymalną 168 km/h i "zaliczał ćwiartkę" w 16,8 sekundy, a to już były osiągi godne motocykla klasy co najmniej 500 ccm. Jeśli do tego dodamy, że Honda nie miała w zwyczaju znaczyć miejsca swojego postoju plamami oleju, ani uprzykrzać życia drobnymi awariami, a do tego miała na swym pokładzie takie udogodnienia jak rozrusznik elektryczny, łatwo dojdziemy do przekonania, że japoński motocykl stanowił na rynku europejskim i amerykańskim zupełnie nową jakość. Superhawk szybko zdobył popularność w Europie Zachodniej, natomiast w USA dużym powodzeniem cieszyły się wówczas scramblery pozwalające cieszyć się jazdą również tam, gdzie kończył się asfalt, a po drobnych modyfikacjach wystartować w modnych wówczas wyścigach pustynnych. W 1965 roku, głównie z myślą o rynku amerykańskim, Honda wypuściła CL 77 - scramblera bazującego na CB 77. Na pierwszy, pobieżny rzut oka oba motocykle są do siebie podobne, ale to tylko pozory, różnic jest wiele. Podczas gdy Superhawk miał otwartą ramę, w CL 77 zastosowano ramę zamkniętą z pojedynczą rurą przednią, która rozwidlała się pod silnikiem. Takie posunięcie było konieczne, by zapewnić większą sztywność, konieczną w motocyklu jeżdżącym po wybojach. Dodatkowo pod silnikiem zamontowano płytę ochronną. Ponieważ przednia rura ramy przebiegała w miejscu, gdzie w motocyklu szosowym był elektryczny rozrusznik, w scramblerze zrezygnowano z tego luksusu. By zapewnić większy prześwit układ wydechowy poprowadzono górą po lewej stronie motocykla. Superhawk miał koła osiemnastocalowe, w CL 77 zastosowano dziewiętnastocalowe. Ponadto opony miały grubszy, bardziej uniwersalny bieżnik. Miejsce wąskiej, sportowej kierownicy zajęła wyższa i szersza ze wzmacniającą poprzeczką. Motocykl posiadał amortyzator skrętu, co w owym czasie bynajmniej nie było jeszcze standardem. CL 77 miał krótsze niż model szosowy błotniki (we wcześniejszych rocznikach aluminiowe). Widelec teleskopowy zaopatrzono w gumowe mieszki.
Reklama
W ramach akcji reklamowej Hondy w 1962 roku Dave Ekins i Bill Robertson Jr przejechali dwoma Hondami CL 72, które były bliźniaczo podobne do CL 77, tylko miały mniejszy silnik o pojemności 250 ccm, przez meksykańską część Półwyspu Kalifornijskiego. Na tej trasie w 1967 roku rozegrano pierwszy wyścig Baja 1000, a w 1968 roku Larry Berquist i Gary Preston na Hondzie CL 350 wygrali drugi oficjalny wyścig Baja 1000, co ugruntowało pozycję Hondy na amerykańskim rynku.
Szosowy model CB 77 Superhawk, również stał się w USA sławny, między innymi dzięki temu, że takim motocyklem jeździł Jim Morrison wokalista kultowej kapeli The Doors. Robert M. Pirsig, autor bestselerowej książki "Zen, a sztuka oporządzania motocykla" odbył swą podróż, która posłużyła za kanwę tej powieści, właśnie na Hondzie CB 77.
Patrząc na to wszystko z dzisiejszej perspektywy można powiedzieć, że modele takie jak CB 77, CB 450, posłużyły Hondzie za "przgotowanie artyleryjskie", przed decydującym atakiem jakim była CB 750 Four.
Komentarze
Pokaż wszystkie komentarze