Ścigacz.pl

Oj ta tegoroczna wiosna! Każdy dzień, który chcemy poświęcić na jazdę motocyklem to wypatrywanie na termometrze, ile jest kresek nad minusem i czy za oknem przewalające się chmury sypną deszczem a może i śniegiem, czy też rozchylą się i pokażą słoneczną kulę na błękicie nieba.

Ponieważ z powodów pogodowych trudno jest zaplanować dłuższą i dalszą wycieczkę, więc zmuszeni jesteśmy "cykać" kilometry wokół "komina", który zamieszkujemy. Jak już uprzednio napisałem, nie ma takich rejonów w Polsce, których nie warto by było zobaczyć, więc jako mieszkaniec stolicy znowu wraz z kolegami wybrałem się w trasę która jest w jej pobliżu.

Dzień był chłodny, ale pogodny kiedy z warszawskiego Bemowa nasza czwórka skierowała się na Sochaczew. W Lesznie postanowiliśmy odwiedzić te resztki, które zostały z białej topoli stojącej w parku Karpinek. Pamiętam ją jako potężne, zwłaszcza tuż przy ziemi drzewo mające obwód ponad 14 m. "Drzewa umierają stojąc" i w maju 2012 r wypróchniała ze starości, mająca ponad 330 lat, topola runęła zostawiając w swojej okolicy mnóstwo rdzawego murszu (próchna). Obejrzawszy resztki pnia i ładną okolicę parku z dużym stawem rybnym wsiedliśmy na motocykle i udaliśmy się do nieodległego Kampinosu.  W tej wiejskiej osadzie naprzeciwko drewnianego kościoła rosną dwa potężne dęby. Nazwano je "Stefan" i "Fryderyk". Stefan to Prymas Tysiąclecia ks. kardynał Wyszyński a Fryderyk to oczywiście genialny kompozytor i pianista czyli Chopin. Z Kampinosu skierowaliśmy się do Paprotni i przeciąwszy dawną magistralę Warszawa-Poznań zatrzymaliśmy się przed kościołem w Niepokalanowie. Mają tutaj swoją siedzibę zakonnicy od św. Franciszka. Najsławniejszym z nich był św. Maksymilian Kolbe, męczennik oświęcimski. Zaraz za torami w Teresinie a tuż przed lasem, jest w prawo odjazd na kompleks elewatorów zbożowych oraz można dojechać do położonego na skraju leśnego kompleksu bardzo kształtnego pałacyku. Aktualny pałacyk jest z przełomu XIX i XX w a jego jednym z właścicieli był książę Władysław Drucki-Lubecki protoplasta słynnego ministra Franciszka Ksawerego D-L z czasów Królestwa Polskiego (1821-30). Pogapiwszy się chwilkę na kształtną budowlę wyruszamy w stronę Szymanowa. Jadąc główna drogą miniemy po lewej wysmukłe wieże kościoła z XVII w i zatrzymamy się przed ogrodzeniem, za którym mieści się park i całkiem spory pałacyk będący kiedyś własnością rodu Sanguszków. Pałac od lat 30-tych ubiegłego wieku jest w posiadaniu ss. Niepokalanek. W dobudowanej do pałacu w dość niewyszukanej formie białej budowli mieści się sanktuarium Matki Boskiej Jazłowieckiej. Sanktuarium słynne jest, niezwykłej piękności, rzeźbą Matki Boskiej, wykonanej w drugiej połowie XIX w przez polskiego rzeźbiarza ale na stałe mieszkającego w Rzymie czyli Oskara Sosnowskiego. Dawniej siedzibą sióstr był Jazłowiec koło Buczacza na Ukrainie, ale w 1946 roku figura Matki Boskiej, po wielu perypetiach, dotarła do ówczesnej filii klasztoru czyli do Szymanowa. W Jazłowcu od jakiegoś czasu też pomieszkują ss. Niepokalanki a nawet "dorobiły" się wiernej kopii tej rzeźby. Po zwiedzeniu sanktuarium i ogrodu jedziemy wśród mazowieckich pól w stronę Łowicza. W Huminie warto się zatrzymać aby obejrzeć wały z kamiennych bloków. Nie jest to żadne grodzisko tylko cmentarz żołnierzy niemieckich poległych w tym rejonie na przełomie 1914-5 r w czasie I wojny światowej zwanej potem Wielką Wojną. Wielu z tych żołnierzy zginęło od własnych śmiercionośnych gazów (chlor) wypuszczanych w stronę okopów rosyjskich. Niestety dla Niemców, wiatr po jakimś czasie, wyrządziwszy straszne szkody Rosjanom, zawiał z przeciwnej strony i wytruł nieoczekujących takiej pogodowej niespodzianki żołnierzy Kaisera. Takich cmentarzy, pamiątek pierwszej wojny jest w tym rejonie kilka. Za chwilę bowiem tuż przed Bolimowem jest taki kolejny cmentarz, tylko bardziej tradycyjny w formie. Natomiast na rynku bolimowskim jest jako "memento mori" zawieszony na słupie i pomalowany na czerwono pojemnik, w którym Niemcy trzymali gaz. Pełni on dekoracyjną rolę jako niby dzwon alarmowy!

"PanMarek" Pasjonat opery, gór i motocykli + dobra czysta wódeczka (na zgłuszenie).

Z Bolimowa jedziemy nadal na zachód czyli w stronę Łowicza. W Nieborowie jest oczywiście wspaniały pałac, w którym nawet teraz, można po parku się przejść. Jest tu również doskonałe i niezwykle bogate muzeum motoryzacji z ogromnym działem mieszczącym najrozmaitsze okazy motocykli. My jednak te rarytasy zostawiamy sobie na inną porę. Tak samo potraktujemy mijany w Arkadii park z rozmaitymi zabytkami architektonicznymi tam zgromadzonymi. Przemkniemy też przez Łowicz i skierujemy się teraz na północ w stronę Sannik. Po dotarciu do Kiernozi warto zatrzymać się obok kościoła. W bocznej krypcie, w niepozornej trumnie, jest pochowana jedna z najsławniejszych kobiet w naszej historii. Mowa o Marii Walewskiej czyli Pani Walewskiej. Maria urodzona w Kiernozi, została tu pochowana, kiedy nieszczęsna, w wieku zaledwie 31 lat zmarła na kamicę nerkową. Była matką trzech synów (każdy miał innego ojca) w tym jednego cesarzewicza. Tym cesarzem, którego była metresą (to takie eleganckie słowo zamiast nałożnicy), z którym miała tego syna w 1810 r był Napoleon I, cesarz Francuzów. Niedaleko od kościoła jest romantyczny park z rozlewiskami wodnymi w którym jest pałacyk, gniazdo rodowe Łączyńskich. To tak z domu nazywała się późniejsza Maria Walewska-d'Ornano. Dalej jadąc na północ docieramy do Sannik. Jest tutaj bardzo kształtny i oczywiście posadowiony w parku pałacyk znany również z tego, że przebywał tutaj przez jakiś czas Fryderyk Chopin. Jest tutaj nawet poświęcone mu muzeum. Również z okazji 230 rocznicy uchwalenia Konstytucji 3-go Maja jest tu urządzona wystawa. Teraz z Sannik dalej wijąc się wśród mazowieckich pól i łąk poprzez Iłów i Kamion, oraz przejechawszy nowy most na szeroko rozlanej, wiosennej Bzurze, docieramy do Śladowa. W tej wioseczce, na wale chroniącym pola przed wylewami "królowej rzek polskich", stoi obelisk przypominający zbrodnię jakiej dopuścił się niemiecki Wermacht, na polskich żołnierzach i ludności miejscowej we Wrześniu 1939 r. Wermacht, skądinąd nieobwiniany za te zbrodnie w Norymberdze. Tylko coraz bardziej zieleniejące się, płaczące wierzby, rosnące u stóp pomnika rzewnie kiwają się na wietrze. Po drugiej stronie szeroko, wiosennie rozlanej Wisły widać budynki Czerwińska. Wyróżniają się zwłaszcza budynki kościelno-klasztorne. To w tym rejonie, po moście pontonowym spuszczonym aż dotąd z Puszczy Kozienickiej, przeprawiły się wojska Jagiełły idące na spotkanie z armią litewską a potem, wraz z nią, przeciw Krzyżakom. Jak wiadomo do spotkania z ludźmi odzianymi w białe płaszcze z czarnymi krzyżami doszło 15 lipca 1410 r pod Grunwaldem. I teraz północnymi obrzeżami Puszczy Kampinoskiej docieramy do miejscowości gdzie rozpoczęliśmy zwiedzanie czyli do Leszna. Stąd już powrót do domów zazwyczaj zatłoczoną drogą Sochaczew-Warszawa. Ale dla motocykli to...Jestem głęboko przekonany że nie tylko ja zapamiętałem ten wyjazd jako bardzo ciekawy i poznawczy.  

Od białych topoli do płaczących wierzb (Leszno – Śladów): Bemowo-Leszno-Kampinos-Niepokalanów-Teresin-Szymanów-Humin-Bolimów-(Nieborów, Arkadia, Łowicz)-Kiernozia-Sanniki-Śladów-Leszno-Bemowo